De jongens van Duindorp

kijkje nemen aan het station. Hij vindt het leuk om die stampvolle treinen te zien leegstromen. Hij wacht op niemand, want ze hebben geen familie hier in de buurt wonen.

Beladen met dozen, pakken en koffers sjouwen de mensen de stationstrap op. Velen staat reeds zweet op het voorhoofd. Jan vindt, dat die zeker wel frisse lucht hebben verdiend. Ze werken er zo hard voor. De kinderen maken met hun schepjes een luid kabaal op de stenen. Sommige kleintjes huilen al. Die hebben het natuurlijk warm gehad in de trein. Nu is het pas een goede tijd voor de pakjesdragers. Er staan heel wat dorpsjongens te wachten en sommigen hebben al een vrachtje in de wacht gesleept.

Opeens hoort Jan een vrouw luidkeels gillen:

„M’n kind! Waar is m’n kind!....”

Radeloos loopt de vrouw heen en weer door de dichte menigte. „Klaas! Klaassie!....” roept zij met lange uithaal. En dan weer: „M’n kind! M’n kind!....”

Jan wordt er akelig van. Dat gillen dringt hem door merg en been. Er zijn dadelijk mensen aan ’t rondkijken naar het kind. Jan doet ook zijn best. Maar dat valt niet mee, temidden van honderden mensen. Dan opeens, met een luide kreet, vindt de moeder haar verloren schaapje. Het is een dreumes van een jaar of drie, die belangstellend tegen een muur heeft staan kijken naar de voorbijtrekkende mensen.

„Stoute jongen!” zegt de vrouw nu, terwijl ze het kind aan de oren trekt.

Er gaat een daverend gelach op onder de toeschouwers. Eerst huilde de vrouw om haar kleine en nu krijgt hij al een uitbrander! Jan loopt met de mensen het stationsgebouw uit.

80