Dorp in de branding

die op zulk een gelukkig moment van hun leven plaatsvond, als de bekroning van hun huwelijk, het zichtbare bewijs, dat een nieuwe fase was begonnen. Het gezin bloeide, evenzeer als de zaak. En om hen heen bloeide de lente, die dit jaar rijker en zonniger was dan iemand zich kon herinneren.

Ook het sombere Stormoord bloeide. Onder de voorjaarszon kregen de smalle, bouwvallige straatjes een nieuwe glans. Het grijze waas, dat de eeuwen er over hadden gespreid, werd met goud overdekt. Het scheen, dat zelfs de stenen zich verheugden om wat er in het dorp gebeurde. Zeker verheugden zich de meeste dorpelingen, nu het badhotel zijn deuren had geopend en de vlag in top gehesen. Het rumoer der opposanten was verstomd, alsof de voorjaarszon het had weggebrand. Tenslotte was het geen geringe onderscheiding, dat een plaats als Stormoord door vreemdelingen werd bezocht. Het waren zelfs echte vreemdelingen, buitenlanders, die een taal spraken, welke vrijwel niemand hier verstond. Mensen die anders gebaarden, andere kleren droegen dan men gewend was. Het had lang geduurd, eer ze waren verschenen. Sedert weken was het hotel geopend, een groot, stil gebouw, dat alleen door zijn nieuwheid lugubere sensaties verdreef. Bauer, die het brood leverde, wist precies wat er omging. Behalve een directeur en het personeel was er geen levende ziel.

De bakker ontmoette enige malen de directeur, die hij reeds kende van de onderhandelingen over de grond. Bergmeijer was een man van distinctie, steeds in geklede jas. Hij droeg een blonde puntbaard en een gouden pince-nez.

‘Nee, ik maak me geen zorgen/ zei hij op Bauers vraag. ‘Er zijn al kamers besproken. Bij elk nieuw bedrijf hoort nu eenmaal geduld/

Bauer voelde zich schutterig tegenover deze gentleman, die in volmaakte rust en welwillendheid door het leven schreed. ‘Hoe komt u er toch bij, een woestenij als Stormoord op te zoeken!’

‘Woestenij? U is niet vriendelijk tegenover uw geboorteplaats. Het is immers uw geboorteplaats? Als u zegt, dat er hier het een en ander is verwaarloosd, moet ik het u toegeven. Maar dat verhoogt ook weer de bekoring. Het elegante, het mondaine zoeken onze gasten niet. Dat kunnen ze in andere plaatsen vinden. Ze komen voor de natuur.’

106