Redt de Joden!

De schrijver van deze brochure, mijn vriend ds. Kalma, vraagt bij zijn geschrift van mij een inleidend woord. Hoewel ik mij naar de wetenschappelijke zijde van dit vraagstuk — en die is er ook!, ethnologisch, sociologisch, historisch en theologisch — ondeskundig weet, voldoe ik gaarne aan zijn verzoek, omdat het hier gaat om een zeer dringend practisch probleem: Wat behoort er te gebeuren met de Joodse oorlogspleegkinderen? Ik kan niet beoordelen wat er precies gebeurt of dreigt te gebeuren, indien niet van Christelijke zijde zou worden gesproken, als nu Kalma doet. Maar ik weet héél scherp: dit probleem raakt mij, en behoort ons hele volk te raken.

Het raakt mij als mens: de gestorven — de vermoorde (en hoe!) — ouders behouden nog een geestelijk recht op hun overlevende kinderen; het hun ontnemen, ware schennis van doden. Het raakt mij als Nederlander en Europeaan: hoe rijke schatten van de geest heeft ons het Jodendom ontsloten; elke daad, die de Joodse kracht ondermijnt, is gevaarlijk, en in de huidige situatie van het Europese Jodendom wel heel triest. Het raakt mij als Christen: onvoorwaardelijk moet ik afwijzen om onbewusten in te palmen voor mijn kerk en geloof, juist omdat ik begeer, dat wij in de laatste en diepste ernst het godsdienstgesprek zullen voortzetten, dat thans 19 eeuwen door God is toegelaten en dat wij niet door de bruutheid en rassenwaanzin van het nazidom laten afknappen.... zó worden geen grote geestelijke worstelingen beslist. Maar dit gesprek kan alleen plaats vinden tussen karaktervollen. Ik pleit voor een karaktervol Christendom, en dus voor karaktervol Jodendom. Het is ook zo te zeggen: wil waarachtige geestelijke beïnvloeding zin hebben, dan volkomen open en zonder inpalmerij van onmondige kinderen.

Kalma stelt de problemen rustig en zakelijk, ontleedt de motieven, en doet het toch met een bewogenheid, die door elke bladzijde voelbaar is. Als het inderdaad nog nodig is, dat de alarmklok wordt geluid, laat deze brochure dan mede een trek aan het touw zijn!

Prof. Dr. W. BANNING