De Jordaan, van Nes en Zeedijk

!6

niet. Maar als hij dokte, een berg fokse schrabbertjes stapelde, kon hij Corry krijgen zoo het hem lustte,... of ze hiette geen Joden Jet meer. Hihi... Trijntje en wijntje... Iedere meid als een gepofte kastanje an Sijne Edeles af-geleferd a sooveul, zou Manus de Bochel, haar helper, zeggen... Ijs op den kop en vuur op de teenen, zoo balanceerden die ouwe snoepers ... die stille taphuizen en pilspensen.

Tóch oppassen Jet, maande zij zichzelve. Nog geen twee jaar geleden, was haar dat akkevietje overkomen met die mooie dienstmeid. Ze had gesnord naar waar in het Tolhuis en toen dadelijk die meid in haar slamazzel begrepen. Een triestige toet, alleen, zonder sauger... Nou niet bemore en haar direct aangeklampt. Ze grijnsde, glimlachte, kauwde en drong zich medelijderig op. Toen, na wantrouwelijk tasten en spartelen, was de meid door de ben gevallen... Zwanger en gevlucht. Jet wist op alles een uitweg. 's-Avonds was Lou de Bokser bijgesprongen en die had het hijgende schaapje haarwol geknipt. Het moest verschrikkelijk zijn toegegaan. De meid had hij eerst half gesmoord, vóór ze ophield te krijschen en te gillen. Zoo Spaansch... die Lou, haha! Eerst sloeg het schepsel door over hakkel-en-makkel. Toch bleef ze bij Lou. Een maand later liep zij haar zóó in het gemoed, in de Nes. Ze kon nergens meer den spat zetten. God-alle-mensche!... zooals die meid op haar afgesprongen was! Als een uitgehongerde hond op een bloedkluif! Lou, een eindje verder, stond er bij te lachen en trommelde de fikken op zijn fluweel vestje, die vunze pooier. Aha!... de meid had zich gewroken en haér afgeranseld. En de prinsemerei dorst ze er niet bijhalen. En nou, dat vieze stuk del,... nou is ze de maintenee van een rijken bierbrouwer. Nou roept ze Jet overal bij, krijgt die de afgedankte mooie spullen: laarsjes, muiltjes, hoeden, mantels, corsetten, ondergoed,

Schrabbertjes: gouden tientjes. — Slamazzel: ongeluk. — Bemore: bang zijn. — Prinsemerei: politie.