De Jordaan

132

cies om half acht in bed. Dadelijk het nikkel-blinkend gepoetste theepotje, waar je het heele kamertje in weerspiegeld zag, doddig-verkleind, op het knetter-lichtje. En dan Jan voor den dag met zijn romansche boeken, feuilletons van De Echo.... De Gevloekte.... De Valsche Gravin, — bleef het maar knus bakkies thee slurpen en nieuwe opgieten, en nooit een minuut verveling. Zij zat dan te verstellen of te stoppen en te luisteren als een muis naar muur-geklop. Nóg hoorde ze het strakke klok-getik, alsof de slinger niet van tik naar tak heen-, en van tak weer naar tik terug wou. Ze herinnerde zich precies al de knusse babbeltjes tusschen het lezen door, over ditjes en datjes, en Jan altijd zijn warmste aandacht gevend aan haar bedrijvig gedoe. Een enkel keer kon hij heel kregel zijn, als de kinderen zijn gereedschap besmoezeld hadden. O! hoe had ze toen het leven genoten, gezond, zorgeloos. Een en al licht was zoo winter-avonds haar woonkamertje; de overgordijnen met opengewerkt blomwerk, beschenen; het roode stoelen-pluche, zoo deftig, en het nikkelen stel... ₄ en het bebloemde schenkblad .... En het buikje van haar buffetkast met schitter-spiegel, zoo blinkend

als een zee____En nou, dronken Stijn, schuw, sloom,

óf van een wilde gramschap doorstookt die ze niet begreep; óf lui en vadsig als een kreupel paard. En beiden al jong afgebeuld, versloofd en straat-arm. Er moest, moest verandering komen. Ze wou wel uit werken, maar ze kon van dat zoogende grut niet weg, en ze had ook geen heelen rok meer aan haar lijf.

Toch voelde ze sterker levenslust en zwaarder verzet tegen eigen verslappende onverschilligheid. Haar oude moederlijke heldhaftigheid en verzorgings-be-hoefte voor haar kroost, kwam weer door de melancholie heen. Ze zou weer rondkijken en uit de ontreddering zich ópsleuren. Haar achterschenkels bijéénge-