De Jordaan

136

achting dier fijne, schijnheilige schurken. Ze zou hun kleeren tot lompen scheuren; ze zou haar knuisten tot bloed bonken op hun schurftige koppen; ze zou ze spuwen op hun kliergezichten en moes van ze trappen. Haar kop leek door dolheid geslagen. Ze rende naar de Willemstraat en drong door de menschen heen óm Stijn en Thijs. Ze zag Stijn onderliggen, bebeukt door dronken Thijs. In een ommezien rukte Neel zich de zwaar-behakte pantoffels van de voeten, en naar de vechtenden toerennende, sloeg ze, met al de zenuw-woeste kracht waarover haar pittig-klein wezen beschikte, met den hakken-kant op Thijs' hoofd, achter elkaar, een blinden regen van slagen neer. Ze zou hem een ״plakkie" op zijn voorhoofd leggen van rood haar, gilde ze. Schreeuwend en vloekend van pijn strompelde Thijs overeind, zijn harsens met zijn handen beknellend. Plots werd hij nu zelf gegrepen door Stijn die hem in één ruk omkantelde. Duizenden buurtgangers drongen op de been. Het moest een bloedbad worden van „gesnor" onder malkander. Neel, al uitzinniger, wou niets dan verlustigende koeling van haar wrok, haat en afschuw. Zij stond, grauw-bleek, uit te hijgen. Er was nu een instinct in haar losgebroken dat niet meer terug te dringen viel. Ze zou op de plaats sterven in beroerte als ze zich niet kon uitrazen. Ze hoorde het geborrel in haar hoofd; het kookte in haar als in een bron. Vlak voor haar, in den menschenkring, zag ze plots de sarrend-uitgeslepen tronie van Stijn's sluwe moeder en den kwellenden lach om den kaalgeschoren huichel-mond van vader Burk. Een soort óvervloeiing van kracht, een verrukkende drift rilde Neel door de knuisten. Nu had ze wat ze zocht, die sluwe, vrome bakkessen om te bespuwen. Er werd dooreengekeven en geschreeuwd door Stijn, Thijs, Neel, Thijs' vrouw, vader en moeder Burk. Stijn vreesde dat Neel zijn