De Jordaan

I3ï

wrokkende stilzwijgendheid, op misdadige gedachten, zijn brein duister woelend tot een chaos van dreigende voornemens, half-fluisterend afgemompeld. — Neel begreep niets meer vau haar kerel zoo. Eertijds stotterend, verlegen, een echt schuw creatuur, lobbesachtig goedhartig soms, een sloome lijzer, te inkennig om een ander de oogen in te zien; eenmaal dronken, van een tartende, hevig-scheldende welbespraaktheid die haar verstomde van verbazing. Nou zat ze nog met een kerel opgescheept die het brood verzoop in zijn eigen krot, en het heele klanten-zoodje liet verloopen. Neel juichte, toen ze na drie maanden het standje kon van-de-hand-doen met honderd gulden winst. Stijn zelf, in zijn oogenblikken van nuchterheid, voorvoelde in dit huis zóó klaar zijn ondergang dat hij Neel half smeekte er uit weg te trekken. Weer zwierf ze naar een achterbuurt, in de Tuindwarsstraat. Soms werkte Stijn een paar dagen in de week, bracht hij wat guldens in huis. Sterker weer doorleefde Neel in herinnerings-leven, de geluks-dagen met Jan Gronjee. Stijn nooit thuis, Jan altijd. Stijn liederlijk van hartstocht en haar altijd over dreigend met zijn verhit begeeren, Jan rustig en alleen bereid als ze zelf wilde. Stijn met opgezwollen kijf-partijen het huis instormend, Jan's kinderen afranselend, Gronjee nooit heftig en gemoeds-stillend op haar zenuwachtigste uitvallen ingaand. Nou kreeg ze van Stijn kind op kind en nooit vroeg de ״ellendeling" wat er van haar zou worden. Nooit een attentie, een verzorging. Daar was het weer gauw winter. O! dien wintertijd met Jan!.... éen-en-al huiselijkheid en vergenoegen. Dan naar Stoel en Spree, eerste rij op-het-rood,.... dan naar Carré .... dan een kaartje, een domino'tje.... Het kleine, knetterende haardje ópgepookt vol knapperende gezelligheid. Dan vroeg de lamp op. Dan precies om half zeven eten als Jan zich gewasschen had en dan de kinderen pre

9*