De Jordaan

137

ouders zoo zwaar zou krenken en mishandelen dat er alle eer van verstierf; en andersom wou hij niet dat zijn kittig en koen wijfje door de saamspanners werd ״afgedroogd". Woorden botsten en knetterden weerlicht-geladen tegen elkaar óp. De stemmen flikkerden en huilden loeiend los, en nu en dan gilde Neel er een driftkreet bovenuit, die haar als een pijn van het hart schoot. Stijn had Thijs beet die zich telkens wou opwerken en op Neel smakken. Maar Stijn, veel sterker dan Thijs, hield hem in zijn stauwers-knuist geschroefd. Slaan wou hij zijn broer niet, maar wel schudde hij hem zoo hevig heen en weer dat zijn oogen het hoofd uitpuilden. — Neel bleef doorrazen tegen drie tegelijk: tegen de vrouw van Thijs, tegen haar schoonouders. Alles flapte ze er zoo hartstochtelijk-hatend uit dat de omstanders er van terugschrikten. Het was een eindelijke ontbranding van haar jaren langen opgekropten haat. Ze spoog ze tartend, de handen wijd op de heupen geperst, de vernietigendste minachting in de schijnheilige bakkessen. Een lont van vurigen toorn was in haar ontstoken; ze dreigde vaneen te barsten onder haar hevig-beukende woorden. Ze hoonlachte schel als een geprikkelde waanzinnige voor een spiegel. De zenuwdrift was haar op de keel gesprongen en scheurde er onmenschelijke klankkreten uit. Zoo had niemand in de buurt ooit Neel gezien. Zoo een furie gelijk, bulderend op een blakerende oven. Ze leek drie monden te hebben, waaruit ze blies, gilde en spuwde naar drie wezens in één aam. De toorn vergrauwde haar wangen en teisterde met stuipige gebaren haar gansche wezen. Haar ironie verduivelde tot wreedheid en zoo giftig verratelde ze haar zinnen dat ze soms, midden in, met een snik ze half beëindigde. Het oproer van haar hart was uitgebarsten. Niemand die het stillen kon. Teruggedrongen door de anderen die haar op het