De Gokker, 'n Overwinning

,,Of-ie geen kind is,” vertrok ze sarrend ’r gezicht, ,,of-ie geen kind is, nee, hij is ’n man, is ’t niet? ’n man is-ie, ’n hauie is ie, ja, wat ’n gezicht om ’n man te worre genoemd, daar mot me nog praats van vele!”

„Zooveel praats hèt-ie nou niet, Saar,” probeerde vader ’r tegen Joop’s thuiskomst wat te vermurwen, „hij spreekt bijna nooit an je tege toch ommers, of wèl; het-ie niet alle respèk voor je?”

„Respek?” herhaalde ze, met donker gegloei van ’r feeks-oogen, „respèk het-ie voor me? voor mijn part komt-ie nooit meer onder me ooge, ogh! ’k Wil wel geloove as-ie niet veel tegespreek, wat ’n wonder, geen smoèl kan-ie losdoen, stuk nul, ’n kerel van in de twintig!”

„Och god, och god!” bad de ouwe, „doe mijn nou ’n mitswe Saar, in godsnaam, maak nou niet zoo’n hijibel as-ie daar thuiskomt, ga jij nou maar na bed. Zal ik wel opblijve, gun me nou dat pietsie rust.”

„An mijn w,i-je na bed sture?” vroeg ze sarrend: „ogh! wi-je n’m nog méér voet geve zéker hè? om in de nach thuis te komme en je goeie cente te vergokke of ’t daar raapgoed is. Warachtigasgod je het rech, ’k mos jou bij ’m late as je n’m nog wat cente kan geve, as-ie morrege vroeg weer de deur uit ken gaan naar z’n fijne neefies, om te zitte gokke inet de kaarte in z’n gloeitende behijme-poote tot ’s aves laat Ik zeg je, as ’k ’m d’r niet inlaat, hij kan d’r nou ’s buite blijve, versta-je? As jij ’m niet beter kan make, zal ik ’t doen.” „Ja, hij weet vèel van gokke” wou vader nog eenmaal ’r venijnige verdenkingen uit ’t hoofd praten, „nogal ’n echte jonge om ’n gokker te weze, ik weet niet waar je ’t vandaan haalt, ’t zal zoo erreg wel niet zijn, hij zal d’r wel zóo weze.” „Zoo, zal ie d’r wel zóo weze?” treiterde ze, „mot je n’m niet hellepe? Hellep ’m dan genebbiesch ’n beetje, de arreme schlemiel, hellep ’m en gieef ’m ’n beetje cente, dan kan-ie wel weer uitgaan.”

Visraper zweeg alweer, berustend, ontwapend. Ingepakt wist-ie zich, met z’n huis en z’n zaken-geheimen en z’n zoon, in acht maanden tijd.

Toen, gerammel aan de deurklink, kniestooten tegen ’t hout, belgeklingel.

Daar was-ie. Tante Saar sprong op, plots hem hoorend,