Exodus

I

Een stille voor het aangezicht des Heeren, een die den loop der dagen niet meer telde: hij wist dat alles tot den dood moest keeren en stervend naar den hemel overhelde; dat de geroepenen hun plicht verzaken — te zwaar weegt de verkiezing op hun leven — en dat men tot den hemel kan geraken zonder een teeken van zich af te geven; dat alles droomen gaat, wanneer de zachte aanvaarding heel het lichaam heeft betogen: steeds verder lokt de stroom der blauwe nachten, het hart, steeds dieper tot den dood bewogen, erkent zijn Meester in een laat moment: doe mij, in U verloren, verderleven, er is mij niets dan Uw gelaat gebleven, en dat geen morgen dit mysterie schend’.. .

II

Hij was een stille, van zijn volk verdwaalde, een vreemdeling die peinzend op het wonder zijn kudden hoedde en zich nimmer zonder een aarzeling aan het geluk onthaalde van onder medemenschen te verkeer en: een vrouw, een kind, de glimlach van een vader, het bracht hem alles tot den hemel nader, het ondoorgrondelijk gebied des Heeren, dat over deze aarde zijn gewelven uitstrekte; en de anderen begingen hun leven en de dagelijksche dingen zoo simpel, dat hij somtijds in zichzelven het spoor terugvond van die simpelheid: een diepen droom van eeuwigheid te smaken, maar het geluk der aarde niet verzaken, ziel en omhulsel tot de taak bereid.