Buigen onder de storm - Levensschets van Philip Mechanicus 1889-1944

gehesen. Volgens Julie Bial-Spitz mochten moeders met kinderen en zieken met de wagens meerijden naar het kamp. Zelf had zij twee kleine kinderen van i en 3 jaar bij zich. De rest van de groep diende vervolgens de vijf kilometer naar het kamp te voet af te leggen. Louis Tas en Gerry Waller bevestigden de lange wandeltocht die zij naar het kampterrein moesten maken. Men liep door bossen en langs golvende velden. Er viel een fijne, tintelende regen en het lopen was, na het urenlange zitten in dezelfde houding in de trein, voor de meesten een weldaad.

De groep passeerde een kazerne; de hoop gloorde dat men in een van de enigszins comfortabele, stenen gebouwen zou worden ondergebracht, in plaats van in weer een kamp met barakken en prikkeldraad. Deze hoop bleek ijdel; onder een rood-wit geschilderde slagboom en bij een schildwachthuisje met bewakers en geweren in de aanslag, liep men het kamp binnen. Op een bord stond te lezen: Lager des ss Toten-kopfregiment. Bij de leden van de groep zakte de moed in de schoenen. Louis Tas: ‘We hadden op beter gehoopt, maar we kwamen wéér in zo’n rotkamp, maar nu met ss’ers, we vonden het allemaal vreselijk.’ In zijn onder het pseudoniem Loden Vogel gepubliceerde Dagboek uit een kamp (1965), beschreef hij de aankomst in Bergen-Belsen als volgt: ‘Een grijze motregen maakte de aanblik van de grijsgroene barakken met hun kleine raamopeningen en omringd met prikkeldraad en overal zichtbare wachttorens, zeer angstwekkend. Toen de slagboom achter ons dichtging, dacht iedereen, ook mijn moeder en ik, die elkaar erop aankeken: we zitten in de val en komen er nooit meer uit. Walgelijke koolraapgeur vervulde de lucht. De weinige joden, die wij zagen, leken al door de dood getekend.’

Gerry Waller vertelde: ‘We liepen langs prikkeldraad en zagen de gevangenen. Zij riepen ons allerlei pessimistische dingen toe. Er was echter ook iemand die zei dat het hier zo slecht nog niet was.’

217